ผลการวิจัยที่ได้อธิบายไว้ในผลการศึกษาที่ตีพิมพ์เมื่อวันที่ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 ในวารสาร Journal of the American Medical Association (JAMA) Psychiatryได้เสนอแนวทางที่ชัดเจนในการรักษาอาการซึมเศร้าและแนวทางใหม่ทางคณิตศาสตร์ในการรักษาภาวะซึมเศร้าทางคลินิก

ภาวะซึมเศร้าที่สำคัญเป็นหนึ่งในความผิดปกติทางจิตที่พบบ่อยที่สุดในสหรัฐอเมริกาและอาจทำให้เกิดความบกพร่องอย่างรุนแรงตามที่สถาบันสุขภาพจิตแห่งชาติ ประมาณ 7.1% ของผู้ใหญ่ในสหรัฐอเมริกาทั้งหมดมีอาการซึมเศร้าอย่างน้อยหนึ่งครั้ง

“ยารักษาโรคในปัจจุบันและการบำบัดตามพฤติกรรมมีประโยชน์ แต่สำหรับคนจำนวนมากที่เป็นโรคซึมเศร้า การรักษาที่มีอยู่ไม่ได้ผล” เพิร์ล ชิว รองศาสตราจารย์จากหน่วยจิตเวชศาสตร์คอมพิวเตอร์ของ Fralin Biomedical Research Institute และผู้เขียนที่เกี่ยวข้องกันของการศึกษากล่าว "เราจำเป็นต้องพิจารณาเส้นทางที่เป็นไปได้อื่น ๆ สู่ภาวะซึมเศร้า เส้นทางหรือกลไกเหล่านี้สามารถชี้ไปที่เป้าหมายการรักษาใหม่ ๆ เพื่อสำรวจ"

นักวิทยาศาสตร์ใช้แบบจำลองการคำนวณการทำงานของสมองเป็นวิธีใหม่ในการพิจารณากลไกของภาวะซึมเศร้า ในการค้นพบครั้งสำคัญ นักวิจัยพบว่าการปรับปรุงอาการที่เกิดขึ้นตามการบำบัดพฤติกรรมทางปัญญานั้นเกี่ยวข้องกับการปรับปรุงองค์ประกอบการเรียนรู้การเสริมแรงที่หยุดชะงักก่อนการรักษา

"อาการซึมเศร้าเป็นโรคร้ายแรงและเป็นสาเหตุสำคัญของความทุพพลภาพในโลก เราหวังว่างานของเราสามารถเป็นสะพานเชื่อมระหว่างแพทย์ด้านพฤติกรรมและนักวิทยาศาสตร์ด้านคอมพิวเตอร์ในการระบุสาเหตุของภาวะซึมเศร้าและแนวทางใหม่ในการรักษาความเจ็บป่วยได้อย่างแม่นยำยิ่งขึ้น" ก่อน ผู้เขียน Vanessa Brown อดีตนักศึกษาปริญญาเอกของ Chiu ในภาควิชาจิตวิทยาของ Virginia Tech และปัจจุบันเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านจิตเวชศาสตร์ที่มหาวิทยาลัย Pittsburgh

ทีมวิจัยได้เริ่มศึกษากลุ่มพื้นฐานของผู้ใหญ่ 101 คนที่มีและไม่มีอาการซึมเศร้าทางคลินิก กลุ่มย่อยของผู้เข้าร่วมที่เป็นโรคซึมเศร้าได้รับการรักษาด้วยการบำบัดพฤติกรรมทางปัญญานานถึง 12 สัปดาห์ ซึ่งเป็นการรักษาที่เกี่ยวข้องกับการเรียนรู้วิธีระบุและแก้ไขรูปแบบความคิดเชิงลบ

ผู้เข้าร่วมที่มีภาวะซึมเศร้าเล่นเกมการเรียนรู้ระหว่างการสแกนสมองด้วย MRI ก่อนและหลังการบำบัดพฤติกรรมทางปัญญา และผู้เข้าร่วมที่ไม่มีภาวะซึมเศร้าเล่นเกมเดียวกันในช่วงเวลาที่ตรงกับผู้เข้าร่วมที่มีส่วนร่วมในการบำบัดพฤติกรรมทางปัญญา นักวิทยาศาสตร์ใช้แบบจำลองทางคอมพิวเตอร์เพื่อระบุกระบวนการต่างๆ ที่เอื้อต่อการเรียนรู้ พวกเขาพบว่าองค์ประกอบที่แตกต่างกันของการเรียนรู้เกี่ยวกับผลตอบแทนและความสูญเสียที่เรียกว่าการเรียนรู้แบบเสริมกำลังมีความเกี่ยวข้องกับอาการซึมเศร้าบางอย่าง

"ส่วนที่น่าตื่นเต้นที่สุด 2 ประการของการค้นพบคือผู้ที่เป็นโรคซึมเศร้าเรียนรู้ในรูปแบบต่างๆ และกระบวนการเรียนรู้เหล่านี้เปลี่ยนไปเมื่ออาการซึมเศร้าดีขึ้นหลังจากการบำบัดด้วยความรู้ความเข้าใจ การเชื่อมโยงระหว่างองค์ประกอบการเรียนรู้และอาการเป็นสิ่งสำคัญ" Brooks King- กล่าว Casas ผู้ร่วมวิจัยและรองศาสตราจารย์ของ Fralin Biomedical Research Institute และในภาควิชาจิตวิทยาในวิทยาลัยวิทยาศาสตร์ Virginia Tech

นักวิจัยกล่าวว่าการใช้แบบจำลองทางคอมพิวเตอร์มีศักยภาพในการช่วยให้นักวิจัยคนอื่นๆ และผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตสามารถระบุสาเหตุของโรคซึมเศร้ารายใหม่ได้อย่างแม่นยำ ซึ่งในทางกลับกัน อาจเป็นเป้าหมายใหม่สำหรับการบำบัด

“ตัวอย่างคือสำหรับคนที่เป็นโรคซึมเศร้า การสูญเสียไม่กี่เซ็นต์ในเกมอาจรู้สึกเหมือนสูญเสียหลายร้อยดอลลาร์หรือการสูญเสียอาจเป็นเรื่องยากมากที่จะลืม กระบวนการเหล่านี้แตกต่างกัน แต่ทั้งคู่ส่งผลต่อวิธีที่เราเรียนรู้และทางเลือกที่เราทำ ” คิง-คาซัส กล่าว

Chiu ซึ่งเป็นรองศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาในวิทยาลัยวิทยาศาสตร์เวอร์จิเนียเทคกล่าวว่า "เราวัดปริมาณกระบวนการเรียนรู้เหล่านี้บางส่วนด้วยแบบจำลองทางคอมพิวเตอร์และแสดงให้เห็นว่าเกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าในรูปแบบที่แตกต่างกันมาก "แนวคิดนี้คล้ายกับว่าความเครียดหรือโซเดียมมากเกินไปสามารถนำไปสู่ความดันโลหิตสูงได้ แต่สิ่งที่ก่อให้เกิดความดันโลหิตสูงของบุคคลนั้น ๆ อาจแนะนำว่าพวกเขามุ่งเน้นไปที่การลดความเครียดหรือลดการบริโภคเกลือซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการรักษา ในทำนองเดียวกันสำหรับภาวะซึมเศร้า ส่วนของการเรียนรู้ที่นำไปสู่ภาวะซึมเศร้าของบุคคลอาจเรียกร้องให้มีแนวทางการรักษาที่แตกต่างกัน "

Chiu กล่าวว่าการสร้างความเข้าใจเชิงคำนวณเกี่ยวกับกระบวนการทางปัญญาที่สอดคล้องกับอาการซึมเศร้าเป็นวิธีที่มีแนวโน้ม

"ตอนนี้เราได้เชื่อมโยงองค์ประกอบเฉพาะของการเรียนรู้กับภาวะซึมเศร้าและแสดงให้เห็นว่าอาการเหล่านี้เปลี่ยนไปตามอาการซึมเศร้าบางทีเราอาจพัฒนาวิธีการรักษาใหม่ที่เน้นการปรับองค์ประกอบการเรียนรู้เหล่านี้เพื่อลดภาวะซึมเศร้า" เธอกล่าว

อดีตนักศึกษาและผู้ร่วมงานหลังปริญญาเอกที่มีส่วนร่วมในการศึกษานี้ ได้แก่ Lusha Zhu, Alec Solway, John Wang และ Katherine McCurry

การศึกษาได้รับทุนสนับสนุนบางส่วนจากสถาบันสุขภาพจิตแห่งชาติ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสถาบันสุขภาพแห่งชาติ