ดังนั้น เมื่องานนั้นเป็นการรับรู้อย่างเดียว เช่น การตรวจจับลักษณะใบหน้า รอยยิ้ม จึงมีอิทธิพลอย่างมาก จนถึงระดับความแตกต่างระหว่างการแสดงออกที่ไม่ชัดเจน (ปากที่มีความสุขและดวงตาที่ไม่มีความสุข) และการแสดงออกที่มีความสุขอย่างแท้จริง (ปากที่มีความสุขและ ตา) ไม่โดดเด่น

 

ในทางกลับกัน เมื่องานเกี่ยวข้องกับการจัดหมวดหมู่การแสดงออก ซึ่งกำลังรับรู้ว่ามีความสุข เศร้า หรืออารมณ์อื่นใด อิทธิพลของรอยยิ้มจะอ่อนลง แม้ว่าจะยังคงมีความสำคัญ เนื่องจาก 40% ของเวลาทั้งหมด ผู้เข้าร่วมระบุการแสดงออกที่ไม่ชัดเจน เหมือนมีความสุขอย่างแท้จริง