กระบวนการเปลี่ยนแปลงนี้ต้องอาศัยปฏิสัมพันธ์ทางกายภาพของกระดูกกับเซลล์กระดูกเหล่านี้ ยิ่งไปกว่านั้น มะเร็งจำนวนมากรวมถึงเต้านมและต่อมลูกหมากมีแนวโน้มสูงที่จะแพร่กระจายไปยังกระดูก ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากความสามารถของเซลล์เนื้องอกในการยึดติดกับกระดูก การตรวจสอบอย่างเข้มข้นในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาได้นำไปสู่ความคิดที่ว่าปฏิสัมพันธ์ระหว่างเซลล์และกระดูกเกี่ยวข้องกับการรวมเข้าด้วยกันบนพื้นผิวเซลล์และโปรตีนเมทริกซ์ของกระดูก อย่างไรก็ตาม องค์ประกอบทางชีวเคมีของ กระดูก และหลักฐานที่เกิดขึ้นใหม่ไม่สอดคล้องกับความเชื่อนี้ ในการทบทวนนี้ ฉันจะหารือเกี่ยวกับความเข้าใจในปัจจุบันของกลไกระดับโมเลกุลที่อยู่ภายใต้การทำงานร่วมกันของกระดูกและเซลล์ ฉันจะเน้นข้อเท็จจริงและการค้นพบใหม่ที่สนับสนุนว่าส่วนประกอบของกระดูกที่เป็นสารอนินทรีย์มากกว่าสารอินทรีย์มีแนวโน้มที่จะรับผิดชอบต่อการยึดติดกับเซลล์