ช่องของมารดาและทารกในครรภ์มีความสำคัญในการสร้างน้ำคร่ำในช่วงไตรมาสแรกของการตั้งครรภ์ ผิวหนังของทารกในครรภ์ไม่ได้รับเคอราติไนซ์ในสัปดาห์ก่อนหน้านี้ ทำให้สามารถถ่ายเทน้ำและโมเลกุลขนาดเล็กอื่นๆ และตัวละลายผ่านทางแอมเนียนและคอริโอนิกได้อย่างอิสระ [8]  น้ำคร่ำมีความคล้ายคลึงกับของเหลวนอกเซลล์ของมารดาและทารกในครรภ์ และทำหน้าที่เป็นสารละลายอิเล็กโทรไลต์ในน้ำที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อ ในช่วงไตรมาสที่ 2 ของการตั้งครรภ์ กระบวนการแพร่จะหยุดลงเมื่อผิวหนังของทารกในครรภ์เกิดเคอราติไนเซชัน ทำให้ผิวของทารกในครรภ์ไม่สามารถซึมผ่านน้ำและสารละลายอื่นๆ ได้ การตรวจอัลตราซาวนด์ทางช่องคลอดจะสังเกต การเจาะน้ำคร่ำ ปัสสาวะที่กระเพาะปัสสาวะของทารกในครรภ์ได้ 9 สัปดาห์ และการตรวจด้วยคลื่นเสียงช่องท้องทางช่องท้อง จะพบปัสสาวะเมื่ออายุครรภ์ 11 สัปดาห์ [9] [10]  ในช่วงเวลานี้ ส่วนประกอบหลักของน้ำคร่ำคือปัสสาวะของทารกในครรภ์ เป็นไฮโปโทนิก (80 ถึง 140 mOsm/ลิตร) และเมื่อไตของทารกในครรภ์โตเต็มที่ ไตของทารกในครรภ์จะมีความเข้มข้นของยูเรีย กรดยูริก และครีเอตินินเพิ่มขึ้น ในระยะนี้ ทารกในครรภ์จะผลิตปัสสาวะ 500 ถึง 700 มิลลิลิตรต่อวัน [11] [12] [13]