เมื่อเร็ว ๆ นี้เมื่อ 200 ปีที่แล้ว Glacier Bay ซึ่งเป็นฟยอร์ดเกือบทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยธารน้ำแข็ง Grand Pacific; ธารน้ำแข็งนี้มีความหนามากกว่า 4,000 ฟุต (1,200 เมตร) และกว้างประมาณ 20 ไมล์ (32 กม.) ตั้งแต่นั้นมาน้ำแข็งก็ถอยร่น และอ่าวกลาเซียร์ซึ่งปัจจุบันมีความยาว 65 ไมล์ (105 กม.) ก็เป็นรูปเป็นร่างในปัจจุบัน เมื่อธารน้ำแข็งเดิมลดขนาดลง จึงเหลือธารน้ำแข็งแยกจากกัน 20 แห่ง โดย 11 แห่งเป็นธารน้ำแข็งจากกระแสน้ำที่ไหลลงสู่อ่าว ในระหว่างขั้นตอนการคลอด ก้อนน้ำแข็งที่สูงถึง 200 ฟุต (61 เมตร) ธารน้ำแข็ง จะแตกออกและตกลงไปในน้ำด้วยแรงมหาศาล ตัวอย่างเช่น ธารน้ำแข็ง Johns Hopkins ไม่สามารถเข้าไปใกล้กว่า 2 ไมล์ (3 กม.) ทางทะเล เนื่องจากปริมาตรของก้อนน้ำแข็งที่แตกออกจากหน้าผา ผู้เยี่ยมชมอุทยานส่วนใหญ่มาโดยเรือสำราญ ดังนั้นจึงสามารถชมธารน้ำแข็งจากในน้ำได้