เพื่อให้ได้ความต้านทานพื้นผิวเดียวกันกับทองแดงเช่นเดียวกับเหล็กกล้าคาร์บอน จำเป็นต้องใช้โลหะที่บางกว่าที่ใช้ได้จริงสำหรับภาชนะปรุงอาหาร ที่ 24 kHz ก้นภาชนะทองแดงจะต้องมีความลึก 1/56 ของผิวเหล็กกล้าคาร์บอน เนื่องจากความลึกของผิวจะแปรผกผันกับรากที่สองของความถี่ สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่าต้องใช้ความถี่ที่สูงกว่ามากเพื่อให้ได้ความร้อนที่เทียบเท่าในหม้อทองแดงเช่นเดียวกับในหม้อเหล็กที่ 24 kHz ความถี่สูงดังกล่าวไม่สามารถทำได้กับเซมิคอนดักเตอร์ไฟฟ้าราคาไม่แพง ในปี พ.ศ. 2516 วงจรเรียงกระแสที่ควบคุมด้วยซิลิกอนที่ใช้ถูกจำกัดไว้ที่ไม่เกิน 40 กิโลเฮิรตซ์ แม้แต่ชั้นทองแดงบาง ๆ ที่ด้านล่างของภาชนะเหล็กสำหรับทำอาหารก็สามารถป้องกันเหล็กจากสนามแม่เหล็กและทำให้ไม่สามารถใช้กับ เตาแม่เหล็กไฟฟ้า ได้ ในวัสดุที่เป็นเหล็ก ความร้อนเพิ่มเติมบางส่วนถูกสร้างขึ้นโดยการสูญเสียฮิสเทรีซิสแต่สิ่งนี้จะสร้างความร้อนน้อยกว่าสิบเปอร์เซ็นต์ของความร้อนทั้งหมดที่เกิดขึ้น เซมิคอนดักเตอร์กำลังชนิดใหม่และการออกแบบขดลวดที่มีการสูญเสียต่ำทำให้หม้อหุงโลหะทั้งหมดเป็นไปได้ ซึ่งสามารถใช้กับหม้อหรือกระทะโลหะได้แม้ว่าจะไม่ได้ออกแบบมาสำหรับการเหนี่ยวนำก็ตาม Panasonicในปี 2009 ได้พัฒนาเตาแม่เหล็กไฟฟ้าสำหรับผู้บริโภคที่ใช้สนามแม่เหล็กความถี่สูงกว่า 60 kHz หรือสูงกว่า และการออกแบบวงจรออสซิลเลเตอร์ที่แตกต่างกัน เพื่อให้ใช้กับโลหะที่ไม่ใช่เหล็กได้เช่นกัน รวมถึงหม้อและกระทะอะลูมิเนียม หลายชั้น และทองแดง ในปี 2560 พานาโซนิคเปิดตัวหน่วย "โลหะทั้งหมด" บนเคาน์เตอร์แบบหัวเตาเดียวโดยใช้ชื่อทางการค้าว่า "Met-All" โดยมุ่งเป้าไปที่ครัวเชิงพาณิชย์